Historia Szkoły Podstawowej nr 42
Historia Szkoły Podstawowej nr 42 sięga początków dwudziestolecia międzywojennego. Właśnie wtedy powstał pierwszy budynek placówki – barak pobudowany u zbiegu ulic: Marywilskiej i Toruńskiej, pośród wielu innych baraków dla bezdomnej ludności Annopola.
Do szkoły uczęszczały dzieci ich mieszkańców. Początkowo liczba uczniów w siedmiu oddziałach nie przekraczała prawdopodobnie dwustu. Dokładne dane nie są znane, ponieważ w czasie działań wojennych, w okresie zdobywania Pragi w 1944 roku, barak spłonął wraz z całą dokumentacją szkolną. W związku z tym jedynymi źródłami wiedzy o najdawniejszej historii Czterdziestej Drugiej są wspomnienia nauczycieli i absolwentów oraz zapisy w kronice prowadzonej od września 1967 roku. Z powodu rozszerzenia obwodu szkoły poprzez przyłączenie do niego kolonii: Ugory i Stefanówek oraz Żerania Wschodniego (po 1934 roku), barak okazał się zbyt mały. Władze oświatowe przystąpiły do budowy dwupiętrowego budynku, który w ciągu roku szkolnego 1937/1938 został wykończony i oddany do użytku. Lekcje w nowej siedzibie prowadzone były tylko przez kilka miesięcy, ponieważ po wkroczeniu Niemców do Warszawy w 1939 roku, został zajęty przez władze okupacyjne i przeznaczony na warsztaty rzemieślnicze (krawieckie i szewskie). Dzieci nadal uczyły się w dawnym baraku szkolnym, aż do czasu jego spalenia. Wróciły do właściwego budynku dopiero po wyzwoleniu Pragi w 1944 roku. W roku szkolnym 1944/45, po przygotowaniu zdewastowanego gmachu przy Toruńskiej 23 do przyjęcia uczniów, przystąpiono do nauki. W tym czasie w siedmiu oddziałach uczyło się ok. dwustu kilkudziesięciu dzieci. W miarę stabilizacji ludności ich liczba stale rosła, a zniszczony budynek doprowadzano do stanu używalności (naprawiano większe uszkodzenia muru, usuwano niewypały bomb lotniczych). W roku 1947 przyłączono do obwodu szkoły Pelcowiznę, łącząc Szkołę 113 i Białołękę Wieś, która stała się filią SP 42. Przyczyną nagłego wzrostu ilości dzieci w obwodzie szkolnym było powstawanie nowej dzielnicy Warszawy – Nowego Bródna. W czasie wyżu demograficznego w roku szkolnym 1953/54 liczba uczniów sięgała już ponad sześciuset dzieci (w osiemnastu oddziałach) i nadal rosła. W roku szkolnym 1966/67 do szkoły uczęszczało już prawie tysiąc uczniów (25 oddziałów). Bywały też lata, w których mieliśmy w szkole prawie dwa tysiące dzieci. Dopiero w miarę powstawania nowych szkół na Bródnie liczba uczniów SP 42 zaczęła się nieco zmniejszać. SP 42 przez wiele lat dzieliła budynek z Zespołem Szkól Zawodowych o kierunku krawieckim. Szkoła podstawowa zajmowała pierwsze piętro, szkoła zawodowa natomiast drugie piętro. Ze względu na bardzo niewielką salę gimnastyczną, z której korzystali uczniowie szkoły podstawowej, szkoły zawodowej i czasami przedszkole, uczniowie na zajęciach wychowania fizycznego ćwiczyli na korytarzach i klatkach schodowych. Pomimo tak trudnych warunków lokalowych dzieci garnęły się do sportu. Aby podnieść poziom sportowy powstających drużyn, uczniowie naszej szkoły korzystali z hal sportowych różnych klubów – SKRY, AWF, GWARDII, a nawet dojeżdżali do hali Znicza Pruszków i Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Wyniki sportowe SP 42 były coraz wyższe.
Z naszej szkoły na areny sportowe polskie i międzynarodowe wyszli:
Anna Maciołek (I liga Skra Warszawa),
Ewa Choińska (AWF Warszawa),
Krzysztof Ogonowski (AWF Warszawa),
Ireneusz Lipiński (AWF Warszawa),
bracia Skrzecz (olimpijczycy boks – Gwardia Warszawa).
W sierpniu 1973 roku w związku z budową Trasy Toruńskiej Czterdziestą Drugą przeniesiono z ulicy Toruńskiej 23 do budynku przy Żuromińskiej 4. W tym samym roku powstał w szkole zwyczaj pasowania na ucznia i uroczystego ślubowania pierwszoklasistów. Po dwóch latach intensywnych przygotowań placówce nadano imię Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Miało to miejsce 12 maja 1976 r. W tym samym dniu Szkoła Nr 42 otrzymała sztandar ufundowany przez Elektrociepłownię Żerań. Podjęto również decyzję, że hymnem szkoły będzie wiersz Gałczyńskiego „Warszawa” z muzyką Stefana Pruszkowskiego. 12 maja stał się świętem szkoły, które obchodzone jest uroczyście w każdym kolejnym roku. W związku z nadaniem imienia Gałczyńskiego uczniowie naszej szkoły pogłębiali wiedzę o Patronie, spotykając się z żoną poety – Natalią i córką – Kirą, która do dziś jest prawdziwą przyjaciółką placówki i często ją odwiedza, starając się przybliżać kolejnym rocznikom postać swojego ojca. Sport zawsze stanowił ważny punkt wychowania. Przyniósł sukcesy nie tylko szkolne, ale również pozaszkolne. Najważniejszą dyscypliną była piłka ręczna. W roku szkolnym 1973/1974 szkoła zdobyła Mistrzostwo Warszawy w piłce ręcznej dziewcząt. Utworzono klasę sportową, której wychowawcą został Wiesław Brengos – wieloletni nauczyciel wychowania fizycznego w SP 42, trener piłki ręcznej, wielokrotnie odznaczony za krzewienie sportu i osiągnięcia w tej dziedzinie. W 1976 roku dziewczęta zdobyły Mistrzostwo Polski również w piłce ręcznej. Każdy kolejny rok przynosił nowe sukcesy sportowe. W 1979 roku w naszej szkole odbyła się inauguracja XIII Warszawskiej Olimpiady Młodzieży, podczas której ówczesny kurator oświaty wręczył naszym zawodnikom puchar za osiągnięcia sportowe. W październiku roku szkolnego 1976/77 Szkoła Podstawowa Nr 42 znów została przeniesiona do nowego budynku – przy ulicy Balkonowej 2/4, w którym mieści się do dziś. Bardzo ważnym momentem w historii szkoły było przyjęcie do niej pierwszych niepełnosprawnych uczniów. Miało to miejsce w roku 1989. Potem, od roku szkolnego 1991/92, pojawiły się dzieci na wózkach inwalidzkich. W szkole zaczęły powstawać klasy integracyjne, zostali zatrudnieni nauczyciele wspomagający. Obecnie mamy 11 oddziałów integracyjnych. Dzieci niepełnosprawne uczęszczają też do klas ogólnodostępnych w ramach tzw. nauczania włączającego. W roku szkolnym 2006/2007 zmieniona została nazwa szkoły. Brzmi ona następująco: Szkoła Podstawowa Nr 42 z Oddziałami Integracyjnymi.
Czterdziesta Druga od początku swojego istnienia była placówką bardzo gościnną. Bywali u nas znani absolwenci:
pięściarze bracia Grzegorz i Paweł Skrzecz,
olimpijczyk – Władysław Kozakiewicz.
Podejmowaliśmy u siebie gości z Bułgarii, dawnej Czechosłowacji, Węgier, Finlandii, Wielkiej Brytanii. W roku 1987 szkołę odwiedził prof. Henryk Bednarski – ówczesny Minister Edukacji Narodowej.
W szkole gościli również m.in.:
aktorzy: Richard Wilson, Władysław Grzywna, Zofia Czerwińska, Emilia Komarnicka, Julia Wyszyńska, Krystyna Sienkiewicz, Teresa Lipowska, Andrzej Seweryn, Maja Komorowska, Maciej Brzoska, Eliza Borowska, Justyna Bojczuk. Karol Osentowski,
politycy: Prof. Leszek Balcerowicz, Senator Marek Borowski, Prezydent Bronisław Komorowski,
satyrycy: Jacek Fedorowicz,
reżyserzy: Krzysztof Zanussi,
piosenkarze: Majka Jeżowska, Danuta Błażejczyk,
dziennikarze: Michał Cholewiński, Maciej Adamiak, Marta Manowska, Conrado Moreno,
pisarze: Kira Gałczyńska, Marcin Brykczyński,
finaliści konkursu Mister Polski: Rafał Jonkisz, Szymon Rus, Jakub Kucner,
uczestnicy programów telewizyjnych: Rafał Kowal, Grzegorz Bardowski, Anna Warachim.
Julia Wyszyńska
Maja Komorowska
Andrzej Seweryn
Richard Wilson
Krystyna Sienkiewicz
Bronisław Komorowski
Finaliści konkursu Mister Polski
Rafał Jonkisz, Szymon Rus, Jakub Kucner
Zofia Czerwińska
Krystyna Sienkiewicz
Julia Wyszyńska
Bronisław Komorowski
Maja Komorowska
Finaliści konkursu Mister Polski
Rafał Jonkisz, Szymon Rus, Jakub Kucner
Andrzej Seweryn
Zofia Czerwińska
Richard Wilson
Maciej Brzoska
Emilia Komarnicka
Krzysztof Zanussi
Julia Wyszyńska
Karol Osentowski
Krzysztof Zanussi
Maciej Brzoska
Julia Wyszyńska
Emilia Komarnicka
Karol Osentowski
Prof. Leszek Balcerowicz
Prof. Leszek Balcerowicz
1977 r.
Pracowita klasa sportowa 1977 r.
Obóz sportowy
Obóz sportowy – Ośrodek Wczasowo – Wypoczynkowy Kuratorium Okręgu Szkolnego m.st. Warszawy w Gawrych – Rudzie lub Ośrodek Sportowo – Wypoczynkowy „Binduga” w Broku pierwsza Agnieszka Zienkiewicz, przedostatnia Agnieszka Lis – późniejsze kadrowiczki – piłka ręczna
1976 r.
Nadanie szkole imienia 12.05.1976 r.
1976 r.
W domu patrona 8.04.1976 r. żona patrona Natalia Gałczyńska
1976 r.
Ślubowanie na sztandar szkoły 12.05.1976 r.
Dyrektor Wiesława Arana
Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska podczas otwarcia XIII WOM w SP 42
1986 r.
Klasy pierwsze 1986 r.
Budowa
Rysunek przedstawia pierwszą w Polsce szkołę środowiskową. W głębi urządzenia i obiekty sportowe. Rys. mgr inż. archw. S. Fijałkowski
1977 r.
Dzień Sportu 1977 r. druga z lewej Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska
Spotkanie z olipijczykami
Spotkanie z olimpijczykami – braćmi Skrzecz pierwszy z lewej Wiesław Brengos wielki propagator kultury fizycznej, trener piłki ręcznej wielu pokoleń
1976 r.
Zatwierdzenie Kodeksu Ucznia 1976 r. Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska
Przekazanie sztandaru
Przekazanie sztandaru przez zakład opiekujący się szkołą – Elektrociepłownię „Żerań”
1976 r.
Ślubowanie na sztandar szkoły 12.05.1976 r.
1980 r.
List Kiry Gałczyńskiej do uczniów SP 42 1980 r.
Budowa
Rysunek przedstawia pierwszą w Polsce szkołę środowiskową. W głębi urządzenia i obiekty sportowe. Rys. mgr inż. archw. S. Fijałkowski
1977 r.
Pracowita klasa sportowa 1977 r.
1977 r.
Dzień Sportu 1977 r. druga z lewej Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska
Obóz sportowy
Obóz sportowy – Ośrodek Wczasowo – Wypoczynkowy Kuratorium Okręgu Szkolnego m.st. Warszawy w Gawrych – Rudzie lub Ośrodek Sportowo – Wypoczynkowy „Binduga” w Broku pierwsza Agnieszka Zienkiewicz, przedostatnia Agnieszka Lis – późniejsze kadrowiczki – piłka ręczna
Spotkanie z olipijczykami
Spotkanie z olimpijczykami – braćmi Skrzecz pierwszy z lewej Wiesław Brengos wielki propagator kultury fizycznej, trener piłki ręcznej wielu pokoleń
1976 r.
Nadanie szkole imienia 12.05.1976 r.
1976 r.
Zatwierdzenie Kodeksu Ucznia 1976 r. Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska
1976 r.
W domu patrona 8.04.1976 r. żona patrona Natalia Gałczyńska
Przekazanie sztandaru
Przekazanie sztandaru przez zakład opiekujący się szkołą – Elektrociepłownię „Żerań”
1976 r.
Ślubowanie na sztandar szkoły 12.05.1976 r.
1976 r.
Ślubowanie na sztandar szkoły 12.05.1976 r.
Dyrektor Wiesława Arana
Dyrektor Wiesława Arana – Dybowska podczas otwarcia XIII WOM w SP 42
1980 r.
List Kiry Gałczyńskiej do uczniów SP 42 1980 r.
1986 r.
Klasy pierwsze 1986 r.
Logo szkoły
Logo szkoły
Sztandar szkoły
Sztandar szkoły
Hymn szkoły
WARSZAWA
Choćbyś morzem żeglował,
choćbyś lądem wędrował,
nie wiem jaką krainą
ciekawą —
ona wezwie cię dłońmi,
sen ją w nocy przypomni
i jak dziecko zawołasz:
Warszawo!
A niech zerknie mój bracie.
księżyc na Mariensztacie
albo liść zawiruje
złotawy —
niech wiatr dmuchnie od rzeki,
a już jesteś na wieki
zakochany w urodzie
Warszawy.
Bo to ona, wciąż ona,
tarcza niezwyciężona,
promieniami okryta
i sławą.
Myśli nasze wciąż o niej.
Serca nasze wciąż do niej.
Wszystko dla niej. Dla ciebie,
Warszawo!
Hymn szkoły
WARSZAWA
Choćbyś morzem żeglował,
choćbyś lądem wędrował,
nie wiem jaką krainą
ciekawą —
ona wezwie cię dłońmi,
sen ją w nocy przypomni
i jak dziecko zawołasz:
Warszawo!
A niech zerknie mój bracie.
księżyc na Mariensztacie
albo liść zawiruje
złotawy —
niech wiatr dmuchnie od rzeki,
a już jesteś na wieki
zakochany w urodzie
Warszawy.
Bo to ona, wciąż ona,
tarcza niezwyciężona,
promieniami okryta
i sławą.
Myśli nasze wciąż o niej.
Serca nasze wciąż do niej.
Wszystko dla niej. Dla ciebie,
Warszawo!
Patron szkoły
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się w Warszawie 23 stycznia 1905 roku.
Ojciec jego, również Konstanty, był urzędnikiem na kolei, matka, Wanda z Łopuszyńskich, córką restauratora. Konstanty miał brata Zenona, młodszego o jedenaście miesięcy. Zmarł on w roku 1921.
W 1914 roku po wybuchu I wojny światowej rodzina Gałczyńskich została ewakuowana wraz z innymi pracownikami kolejowymi do Moskwy, gdzie Konstanty uczęszczał do gimnazjum, uczył się gry na skrzypcach i występował w Polskim Teatrze Amatorskim. Po powrocie do Warszawy w roku 1919 ukończył naukę w gimnazjum i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, zajmując się filologią klasyczną i angielską.
Pierwsze wiersze zamieszczał w pisemkach szkolnych, a później studenckich. Za swój debiut artystyczny uważał wiersz "Wiatr w zaułku", opublikowany w 1923 roku na łamach czasopisma "Twórczość Młodej Polski" (pod pseudonimem Mieczysław Zenon Trzciński). Współpracował też z pismami satyrycznymi.
W 1926 roku powołany został do służby wojskowej, nie ukończył jednak podchorążówki i do 1928 roku służył w pułku piechoty na terenie Berezy Kartuskiej. Pisywał do tygodnika satyrycznego "Cyrulik Warszawski", był współautorem szopek politycznych.
W latach 1928 - 1930 związał się z grupą literacką "Kwadryga", wydającą czasopismo pod tym samym tytułem. Na łamach tego miesięcznika Gałczyński opublikował wiele utworów poetyckich, poemat "Koniec świata" oraz fragmenty powieści "Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców".
W 1929 roku ukazała się pierwsza książka Gałczyńskiego, powieść "Porfirion Osiełek" daleka od tradycyjnych form, przypominająca fantastyczne opowieści romantyczne której akcja toczyła się w świecie snu na pograniczu groteski.
W następnym roku poeta wydał poemat "Koniec świata", noszący podtytuł "Wizje świętego Ildefonsa, czyli Satyra na Wszechświat". W 1930 roku poślubił Natalię Awałow.
W tym okresie pracował dorywczo jako urzędnik cenzury w Komisariacie Rządu m. st. Warszawy, z kolei w latach 1931-1933 przebywał w Berlinie w charakterze urzędnika konsulatu polskiego.
Po powrocie do kraju zamieszkał w Wilnie. Współpracował z pismami literackimi i satyrycznymi. Z tego okresu pochodzi wiele pięknych wierszy lirycznych, w tym erotyki poświęcone żonie. W 1934 roku ogłosił tom poezji "Ludowa zabawa", noszący podtytuł "Komiczniak poetycki". Współpracował stale z radiem.
W 1936 roku na świat przyszła córka poety, Kira. Gałczyński z rodziną przeniósł się do Warszawy i zamieszkał w Aninie.
Wiązało to się z podjęciem współpracy z tygodnikiem "Prosto z mostu". Poeta nie zaprzestał jednak współpracy z radiem, pismami satyrycznymi, w "Płomyczku" drukował powieści dla dzieci. Sukcesem okazało się wydanie w 1937 roku jego "Utworów poetyckich" nakładem "Prosto z mostu". Gałczyński stał się jednym z czołowych poetów przedwojennych, jego wiersze zyskały duży rozgłos.
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku jako kapral z cenzusem, 17 IX dostał się do niewoli hitlerowskiej, w której spędził pięć lat, jako jeniec nr 5700 obozu w Altengrabow (koło Magdeburga) Stalag XI A. Jeszcze w czasie kampanii wrześniowej powstała słynna "Pieśń o żołnierzach z Westerplatte", później doszło kolejnych kilkadziesiąt wierszy, ale jako jeniec karnego batalionu Gałczyński nie mógł swobodnie tworzyć. Po wyzwoleniu poeta przebywał na Zachodzie, mieszkał w Paryżu, Brukseli i Rzymie.
Wiosną 1946 roku wrócił do kraju, na krótko osiadł na Wybrzeżu, następnie zamieszkał w Krakowie. W 1946 roku ukazał się tom pt. "Wiersze", w którym znalazły się również utwory powojenne. W Krakowie Gałczyński rozpoczął współpracę z popularnym tygodnikiem "Przekrój", na łamach którego ogłaszał "Listy z fiołkiem" oraz "Zieloną gęś", miniaturowy teatrzyk satyryczny. Występował też w kabarecie "Siedem kotów". Jego utwory zyskały uznanie szerokich kręgów czytelniczych. Był to jeden z najlepszych okresów w życiu i twórczości poety. Ukazały się dwa tomy wierszy "Zaczarowana dorożka" (1948) i "Ślubne obrączki" (1949). Gałczyński stał się jednym z najbardziej popularnych twórców.
Z Krakowa w 1948 roku przeniósł się do Szczecina, a w 1949 roku do Warszawy. Przeszedł dość istotne przemiany światopoglądowe, w jego liryce pojawił się ton obywatelski, poeta uważał się za czeladnika Kochanowskiego i nawiązywał w wierszach do najwspanialszych tradycji poezji polskiej. W 1950 roku na zjeździe Związku Literatów Gałczyński został ostro zaatakowany jako rzecznik drobnomieszczaństwa. Zaczęły się dla niego lata trudne. W tym okresie poeta wyjeżdżał często na Mazury, zatrzymywał się w leśniczówce Pranie, gdzie powstało wiele jego utworów.
W 1951 roku ukazał się poemat "Niobe", zaskakujący tematyką i nawrotem do motywów antycznych, w 1952 roku poemat "Wit Stwosz", ujawniający głębokie związanie z tradycją. Również w tym roku poeta ogłosił "Wiersze liryczne", niewielki tomik wierszy, wydany zresztą w małym nakładzie. W 1953 roku tygodnik "Przekrój" zaczął drukować poemat satyryczny "Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu", pod koniec listopada tygodnik "Nowa Kultura" ogłosił słynne "Pieśni", których podstawowy motyw: Ocalić od zapomnienia stał się niemal przysłowiem.
Gałczyński zmarł nagle 6 grudnia 1953 roku. Pogrzeb odbył się na cmentarzu wojskowym na Powązkach.
Patron szkoły
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się w Warszawie 23 stycznia 1905 roku.
Ojciec jego, również Konstanty, był urzędnikiem na kolei, matka, Wanda z Łopuszyńskich, córką restauratora. Konstanty miał brata Zenona, młodszego o jedenaście miesięcy. Zmarł on w roku 1921.
W 1914 roku po wybuchu I wojny światowej rodzina Gałczyńskich została ewakuowana wraz z innymi pracownikami kolejowymi do Moskwy, gdzie Konstanty uczęszczał do gimnazjum, uczył się gry na skrzypcach i występował w Polskim Teatrze Amatorskim. Po powrocie do Warszawy w roku 1919 ukończył naukę w gimnazjum i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, zajmując się filologią klasyczną i angielską.
Pierwsze wiersze zamieszczał w pisemkach szkolnych, a później studenckich. Za swój debiut artystyczny uważał wiersz "Wiatr w zaułku", opublikowany w 1923 roku na łamach czasopisma "Twórczość Młodej Polski" (pod pseudonimem Mieczysław Zenon Trzciński). Współpracował też z pismami satyrycznymi.
W 1926 roku powołany został do służby wojskowej, nie ukończył jednak podchorążówki i do 1928 roku służył w pułku piechoty na terenie Berezy Kartuskiej. Pisywał do tygodnika satyrycznego "Cyrulik Warszawski", był współautorem szopek politycznych.
W latach 1928 - 1930 związał się z grupą literacką "Kwadryga", wydającą czasopismo pod tym samym tytułem. Na łamach tego miesięcznika Gałczyński opublikował wiele utworów poetyckich, poemat "Koniec świata" oraz fragmenty powieści "Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców".
W 1929 roku ukazała się pierwsza książka Gałczyńskiego, powieść "Porfirion Osiełek" daleka od tradycyjnych form, przypominająca fantastyczne opowieści romantyczne której akcja toczyła się w świecie snu na pograniczu groteski.
W następnym roku poeta wydał poemat "Koniec świata", noszący podtytuł "Wizje świętego Ildefonsa, czyli Satyra na Wszechświat". W 1930 roku poślubił Natalię Awałow.
W tym okresie pracował dorywczo jako urzędnik cenzury w Komisariacie Rządu m. st. Warszawy, z kolei w latach 1931-1933 przebywał w Berlinie w charakterze urzędnika konsulatu polskiego.
Po powrocie do kraju zamieszkał w Wilnie. Współpracował z pismami literackimi i satyrycznymi. Z tego okresu pochodzi wiele pięknych wierszy lirycznych, w tym erotyki poświęcone żonie. W 1934 roku ogłosił tom poezji "Ludowa zabawa", noszący podtytuł "Komiczniak poetycki". Współpracował stale z radiem.
W 1936 roku na świat przyszła córka poety, Kira. Gałczyński z rodziną przeniósł się do Warszawy i zamieszkał w Aninie.
Wiązało to się z podjęciem współpracy z tygodnikiem "Prosto z mostu". Poeta nie zaprzestał jednak współpracy z radiem, pismami satyrycznymi, w "Płomyczku" drukował powieści dla dzieci. Sukcesem okazało się wydanie w 1937 roku jego "Utworów poetyckich" nakładem "Prosto z mostu". Gałczyński stał się jednym z czołowych poetów przedwojennych, jego wiersze zyskały duży rozgłos.
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku jako kapral z cenzusem, 17 IX dostał się do niewoli hitlerowskiej, w której spędził pięć lat, jako jeniec nr 5700 obozu w Altengrabow (koło Magdeburga) Stalag XI A. Jeszcze w czasie kampanii wrześniowej powstała słynna "Pieśń o żołnierzach z Westerplatte", później doszło kolejnych kilkadziesiąt wierszy, ale jako jeniec karnego batalionu Gałczyński nie mógł swobodnie tworzyć. Po wyzwoleniu poeta przebywał na Zachodzie, mieszkał w Paryżu, Brukseli i Rzymie.
Wiosną 1946 roku wrócił do kraju, na krótko osiadł na Wybrzeżu, następnie zamieszkał w Krakowie. W 1946 roku ukazał się tom pt. "Wiersze", w którym znalazły się również utwory powojenne. W Krakowie Gałczyński rozpoczął współpracę z popularnym tygodnikiem "Przekrój", na łamach którego ogłaszał "Listy z fiołkiem" oraz "Zieloną gęś", miniaturowy teatrzyk satyryczny. Występował też w kabarecie "Siedem kotów". Jego utwory zyskały uznanie szerokich kręgów czytelniczych. Był to jeden z najlepszych okresów w życiu i twórczości poety. Ukazały się dwa tomy wierszy "Zaczarowana dorożka" (1948) i "Ślubne obrączki" (1949). Gałczyński stał się jednym z najbardziej popularnych twórców.
Z Krakowa w 1948 roku przeniósł się do Szczecina, a w 1949 roku do Warszawy. Przeszedł dość istotne przemiany światopoglądowe, w jego liryce pojawił się ton obywatelski, poeta uważał się za czeladnika Kochanowskiego i nawiązywał w wierszach do najwspanialszych tradycji poezji polskiej. W 1950 roku na zjeździe Związku Literatów Gałczyński został ostro zaatakowany jako rzecznik drobnomieszczaństwa. Zaczęły się dla niego lata trudne. W tym okresie poeta wyjeżdżał często na Mazury, zatrzymywał się w leśniczówce Pranie, gdzie powstało wiele jego utworów.
W 1951 roku ukazał się poemat "Niobe", zaskakujący tematyką i nawrotem do motywów antycznych, w 1952 roku poemat "Wit Stwosz", ujawniający głębokie związanie z tradycją. Również w tym roku poeta ogłosił "Wiersze liryczne", niewielki tomik wierszy, wydany zresztą w małym nakładzie. W 1953 roku tygodnik "Przekrój" zaczął drukować poemat satyryczny "Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu", pod koniec listopada tygodnik "Nowa Kultura" ogłosił słynne "Pieśni", których podstawowy motyw: Ocalić od zapomnienia stał się niemal przysłowiem.
Gałczyński zmarł nagle 6 grudnia 1953 roku. Pogrzeb odbył się na cmentarzu wojskowym na Powązkach.
Od początku istnienia Czterdziestej Drugiej ważną rolę odgrywał w niej sport. Uczniowie wielokrotnie święcili triumfy w różnych dyscyplinach sportowych. Tak jest i dziś. Świadczą o tym puchary, zgromadzone w gablotach znajdujących się tuż przy wejściu. Kolejna dyscyplina, w której szkoła się wyróżniała, to pływanie. Ogromne znaczenie miało tu powstanie w 1983r. sąsiadującego z placówką basenu przy ulicy Balkonowej. Na jego miejscu powstała niedawno nowoczesna pływalnia. Sport nie jest jedyną dziedziną, w której uczniowie szkoły odnoszą sukcesy. Z każdym rokiem przybywa nagród i dyplomów zdobywanych przez laureatów licznych konkursów: recytatorskich, ortograficznych, literackich, plastycznych, matematycznych, języka angielskiego, muzycznych i wokalnych. Od 1994r. uczniowi klasy szóstej, który osiąga najlepsze wyniki w nauce i zachowaniu, pracuje społecznie i reprezentuje szkołę w konkursach i zawodach, jest przyznawana Nagroda Patrona. Jej otrzymanie jest najwyższym szkolnym wyróżnieniem. Do udziału w zawodach i konkursach uczniowie przygotowują się, zdobywając wiedzę na lekcjach oraz w czasie licznych zajęć pozalekcyjnych, które są prowadzone w szkole. W trakcie zajęć koła dziennikarskiego powstaje redagowana przez uczniów gazetka szkolna GAŁKA, a Samorząd klas młodszych redaguje gazetkę SZKOLNE KORYTARZE. Szkoła kładzie nacisk nie tylko na naukę, ale i na zabawę oraz wypoczynek. W tradycję Czterdziestej Drugiej wpisały się wycieczki, zielone szkoły, dyskoteki, bale szóstoklasistów, wizyty w kinach, teatrach i muzeach. Uczniowie biorą też chętnie udział w wielu akcjach charytatywnych, pomagają domom dziecka, szpitalom, hospicjom, schroniskom dla bezdomnych zwierząt. Od wielu lat tradycją stała się współpraca z Parafią pw. Świętej Siostry Faustyny, policją, strażą miejską, ośrodkiem pomocy społecznej, poradnią psychologiczno – pedagogiczną. Obecnie w szkole uczy się ponad sześciuset uczniów pod kierunkiem i opieką ponad osiemdziesięciu nauczycieli, niejednokrotnie będących absolwentami tej placówki. Dyrektorem szkoły od września 2021r. jest pani Aneta Lipska.
Corocznie składamy wnioski o przyznanie „Orła Targówka” – prestiżowej nagrody przyznawanej corocznie przez Burmistrza Dzielnicy Targówek uczniom targówkowskich szkół.
Laureaci:
- Katarzyna Ogorzałek
- Klimaszewska Weronika
- Walkiewicz Oliwia
- Grzymkowski Kacper
- Batkowska Zofia
- Prak Maja
Przystąpiliśmy do wielu programów. Są to m.in.:
- SAS – Szkoły Aktywne Społecznie;
- „Edukacja poprzez Szachy – Wars i Sawa grają w szachy”;
- Klub Szkół Unicef;
- Warszawski Program Wspierania Uzdolnionych.
Kierownicy i Dyrektorzy SP 42
1944 – 1945 Stanisław Stanisławski
1945 – 1948 Irena Filipowicz
1948 – 1955 Józef Chmielewski
1955 – 1958 Cecylia Witkowska
1958 – 1969 Janina Zawadzka
1969 – 1971 Maria Kołacin
1971 – 1984 Wiesława Arana – Dybowska
1984 – 1987 Barbara Jakubczak
1987 – 1997 Anna Świecka
1997 – 2006 Małgorzata Piszczoła
2006 – 2021 Anna Nadolska – Buczyńska
2021 obecnie Aneta Lipska